MROCZNY OGRÓD

Meri przysłuchiwała się jego słowom, czując jak subtelnie drży. Sposób w jaki odwracał jej uwagę był skuteczny, bo powiedział to w taki sposób, że poczuła wypieki na policzkach.
- Nie mogę zrobić nic innego, jak tylko dać ci się prowadzić aniele - odparła ściszonym tonem. - Jestem w tej kwestii kompletnie zielona. Cieszę się, że chociaż udało mi się pobudzić twoją wyobraźnię - uśmiechnęła się ciepło, spoglądając w jego oczy. - Dziękuję ci Vorg - dodała, cichutko wzdychając.

Patrzył jak się rozluźnia, przez co sam również się rozluźnił. Wciąż trzymając ją na rękach, ruszył w kierunku zamku.
- Może przebierzesz się w coś wygodnego i pokażę ci zamek? Nie, żebym narzekał na tą piękną suknię, ale myślę, że będzie ci wygodniej w czymś bardziej subtelnym - powiedział, wolno omijając kolejne drzewa. W pewnym momencie jedna z gałęzi zahaczyła o jeden z jego rogów i jak na złość, nie chciała puścić. Szarpnął lekko głową, lecz uparty badyl wciąż tkwił zahaczony o róg. Westchnął, zdając sobie sprawę, że elfka mu się przygląda i ponownie ruszył do przodu, szarpiąc przy tym tak mocno, że nieszczęsna gałąź z hukiem odłamała się od drzewa, w końcu dając za wygraną. - Wybacz, tak to już jest kiedy zapomina się o tym, że ma się na głowie nie tylko włosy - wywrócił oczami z lekkim uśmiechem.

Obserwowała jak szamoce się z gałęzią, już nawet wyciągnęła dłoń by mu pomóc, lecz Vorg sam dał sobie radę.
- Tak to jest jak się ma zajęte ręce - odparła, wyjmując spomiędzy jego rogów małą gałązkę z liściem. - Z chęcią się przebiorę, nie przywykłam do chodzenia w sukienkach, chociaż do tej już się przyzwyczaiłam. Dziękuję, że jest długa. - Uśmiechnęła się po czym zerknęła pod siebie. - Nie musisz mnie nieść, jestem ciężka, ale mam sprawne nogi, a ty będziesz miał wolne ręce - dodała, delikatnie przesuwając listkiem po jego policzku.

- Ciężka? - spojrzał na nią z zaciekawieniem. - Nie wiem, nie czuję tego ciężaru, Merenven - posłał jej coś na kształt uśmiechu. - Ale przydałoby się przypiłować te cholerne rogi, bo znowu zaczynają zahaczać o drzewa. Niestety rosną cały czas i co bym nie zrobił, nie pozbędę się ich. Kiedyś przyciąłem je przy samej głowie, a potem wyrosły jeszcze większe, więc dałem sobie spokój - powiedział, stawiając elfkę na ziemi. - Chodźmy - dodał, po czym otworzył drzwi do wnętrza zamku i obydwoje ruszyli do komnaty.

-----------> KOMNATA 1 (SCZ) / Vorg i Meri

Murat
28 MARZEC 2015 SOBOTA, POŁUDNIE
<--------- Komnata 3

Murat obudził się gdzieś na trawie między drzewami i zacharczał głośno, dławiąc się sercem Vanessy, które wciąż tkwiło mu w gardle. Uderzył się w pierś, po czym wypluł zawartość ust na trawę i biorąc głęboki wdech spojrzał w górę. Z miejsca przypomniało mu się, co się stało. Zaklął pod nosem i wstał powoli, postanawiając najpierw poszukać ojca myślami, lecz kiedy go nie znalazł, z miejsca rozłożył skrzydła i ruszył w kierunku komnaty Ciri. Miał nadzieję, że jego walnięty brat nie postanowił zroić jej krzywdy.


--------------> Komnata 2