PIWNICZKA

Ferran i Alice

27 MARZEC 2015 PIĄTEK, POŁUDNIE
<------------ Lochy - Hellheim

Mimo bólu wszechogarniającego całe jego ciało, udało mu się dolecieć do zamku wraz z elfką. Był wściekły, rozgoryczony i miał daleko gdzieś fakt, że Alice stanęła w jego obronie. Chciał się zemścić na ojcu i pokazać mu, że nic prócz śmierci go nie powstrzyma. I dlatego miał to zamiar zrobić tuż pod jego nosem, na jego własnym zamku.
- Trzeba było posłuchać tego zdziadziałego starca Alice... - wyprostował się, czując, że wracają mu siły. Chwycił się framugi przejściowych drzwi, blokując tym samym drogę ucieczki. - Teraz nawet on ci nie pomoże... - dodał, wolnym krokiem kierując się w kierunku dziewczyny.

Alice nie wiedziała gdzie się znajduje, nerwowo rozglądała się wokół, a kiedy Ferran znów zaczął się wywyższać, instynktownie zaczęła się cofać pod ścianę.
- Ferran... - zaczęła. - Błagam cię zostaw mnie w spokoju, albo od razu zabij - dodała, czując jak serce podchodzi jej do gardła i zaczyna bić tak szybko, że zaczyna brakować jej tchu.

Zatoczył się lekko, wciąż czując osłabienie sporą dawką chryzolitu. Oparł dłoń na ścianie i widząc strach w oczach elfki, uśmiechnął się wyjątkowo paskudnie.
- Jesteś taka piękna Alice... - mruknął, zbliżając się wolno w jej kierunku. - Jak mam ci odpuścić? Mam ochotę na delikatne ciało, a twoje nadaje się idealnie... - spojrzał na nią czernią swych oczu, a jego wzrok wręcz przeszywał ją na wylot. - Chodź po dobroci. Obiecuję być delikatniejszy... - jego źrenice błysnęły w blasku ognia.

Nadal cofała się kiedy on się zbliżał, aż w końcu dotarła do przeszkody, która uniemożliwiła jej dalszą ucieczkę.
Jego słowa wprawiły ją w osłupienie, nawet nie myślała rozważać jego propozycji. Dłońmi namacała ostry nóż tuż pod ręką, chwyciła za rękojeść i przystawiła ostrze do swojego brzucha.
- Zabiję się - ostrzegła, lekko wciskając ostrze do swojego ciała. - Nie jestem wampirem czystej krwi nie zdążę się zregenerować, nie pójdę ani po dobroci ani po złości. Moje życie już wystarczająco mnie upokorzyło. Dość... - Znów z jej oczu zaczęły płynąć łzy, nad którymi nie potrafiła zapanować.

W jednej chwili, paskudny uśmiech zniknął z jego twarzy. Stał zupełnie znieruchomiały i przyglądał się elfce z oddali, lecz w kolejnej sekundzie zgiął się w pół, czując jak chryzolit ponownie daje mu się we znaki. Udało mu się wyprostować, choć przyszło mu to z ogromnym trudem. Wyciągnął w jej kierunku drżącą dłoń, po czym wytrącił jej ostry przedmiot za pomocą magii i ostatkiem sił pozaglądał jej do głowy. Nagle jednak zrobiło mu się ciemno przed oczami i upadł na kolana, chwytając się pobliskiej szafki. W jego głowie w ciągu jednej, krótkiej chwili, zapanował totalny chaos.

Alice nie wiedziała co robić, przez chwilę dziwnie się poczuła, jej głowa dziwnie zabolała, lecz w chwili kiedy Ferran upadł wszystko przeszło. Nie rozumiała jak wytrącił jej z dłoni nóż i nie rozumiał co się z nim dzieje.
Po chwili niepewnie znów podeszła do mężczyzny, ponownie nadgryzając swój nadgarstek i ponownie wlewając w niego swą krew.
- Nie wiem czemu to robię, ale zapewne przyjdzie mi za to zapłacić - odparła, czując jak jej łzy nadal spływają po jej policzkach. Była przestraszona, a całe jej nędzne życie przewijało się przed jej oczami.

Kiedy ponownie chciała wlać mu krew do gardła, złapał ją za rękę i odciągnął od siebie, wypluwając na podłogę wszystko, co miał w ustach.
- Nie chcę litości... słyszysz?! - ryknął ostatkami sił, tym razem samemu odsuwając się do tyłu. Wstał powoli i odsunął się od elfki, osuwając się pod przeciwną ścianę. - Czemu wy wszyscy... czemu się nade mną litujecie?! Nie chcę tego, nie potrzebuję dobra w swoim życiu! - złapał się za głowę i zamknął oczy, a to wystarczyło by zobaczył jak ktoś znęca się nad elfką tak samo, jak on próbował to zrobić, jednak z pozytywnym skutkiem. Widział warunki w jakich ją trzymano i od razu na ten widok, przypomniała mu się ciemna piwnica. - Odejdź. Idź sobie, zostaw mnie! - dodał podniesionym głosem, nawet nie patrząc w jej kierunku.

Siedziała na kamiennej podłodze, nic kompletnie nie rozumiejąc. Nagle odsunął się, nie chciał jej pomocy i każe jej odejść. W głowie powstawał coraz większy chaos.
Niepewnie wstała i skierowała się ku wyjściu, jednak nie przekroczyła progu. W ostatniej chwili zatrzymała się i spojrzała na Ferrana, który siedział jak niegdyś ona, ze spuszczoną głową i nie chciała od życia nic poza tym by ją ktoś dobił.
Niepewnie podeszła do niego i usiadła obok. Przez chwilę wpatrywała się w niego ze smutkiem i zrozumieniem wymalowanym na twarzy.
- Nie lituję się nad tobą Ferran - zaczęła po chwili. - Nie okazuję ci dobroci, tylko swoją pomoc, bo nie chcę byś cierpiał przez to, że ktoś widząc opakowanie z zewnątrz potrafi ocenić co jest w środku. Też kiedyś tak mnie oceniano. Nie wiem co wydarzyło się w twoim życiu, ale czuję, że cię rozumiem. Moja krew może niwelować tę truciznę i nie odbieraj tego jako dobroci i łaski, lecz jako podziękowanie, że nie rzuciłeś mnie z tych wysokości - dodała, niepewnie układając dłoń na jego ramieniu.

Słuchał jej słów, lecz kompletnie nic z nich nie rozumiał. W jego głowie panowała istna burza, która zaczęła się wyjątkowo gwałtownie i nie chciała ustąpić. Kiedy Alice położyła dłoń na jego ramieniu, wzdrygnął się instynktownie i odsunął od niej jeszcze dalej. Nie chciał ani rozmawiać, ani się tłumaczyć. Chciał tylko by ten chaos w głowie w końcu się zatrzymał, a on mógł dalej być tym samym skurwielem bez skrupułów co jeszcze kilkanaście chwil temu.
- Nie chcę nic od ciebie. Nie chce podziękowania, czymkolwiek to jest. Jesteś wolna, więc zejdź mi z oczu, zanim się rozmyślę! - spojrzał w jej kierunku, wzrokiem jakiego nigdy nie widział u niego żaden z jego braci. W jego oczach był smutek i żal, o czym on sam nie miał najmniejszego pojęcia.

Kiedy spojrzał na nią, Alice nie mogła oderwać oczu od jego spojrzenia. Teraz była już pewna, że ów młodzieniec nie zachowuje się tak bez powodu.
- Więc może na początek wyjdźmy z tej piwnicy? - spytała, czując jak przechodzą ją dreszcze. - Mam uraz do takich miejsc i nie nie zostawię cię samego tutaj - dodała, jednak nie narzucała mu się swoim dotykiem i bliskością. - Możesz mnie zabić... zrobić co chcesz, ale nie wyjdę stąd, poza tym dokąd miałabym iść? Zapewne zaraz zostałabym schwytana przez innego z twoich braci. Nic nie rozumiem, ani o czym mówił twój ojciec, ani czemu nie mogę opuścić wyspy ani kim jesteście  choć domyślam się kim jest twój tata. Poza tym nie zostawię cię w takim stanie, bo wiem jakie to uczucie.

- Alfary są najbardziej szanowanymi istotami na tej wyspie... - powiedział, wbijając wzrok w podłogę. - Możesz iść, nikt oprócz mnie, nie zrobi ci już tutaj krzywdy... - próbował wstać, lecz po chwili zwyczajnie usiadł, gdyż poczuł palenie chryzolitu. - Idź i zostaw mnie! Mieszasz mi w głowie, nie chcę tego! Nie chcę twojej dobroci, wszyscy zawodzicie, prędzej czy później! - mówił, podniesionym głosem, wpatrując się w ogień. - Ten stary głupiec zapłaci mi za to...

- Nie wrzeszcz! Dlaczego krzyczysz? - spytała, kiedy nagle pod jej stopami przebiegła mysz. Skrzywiła się, odpychając ją nogą. - Nie jestem alfarem kretynie, jestem potworem nie widzisz tego? Może nawet jestem gorsza od ciebie! Nie zostawię cię w takim stanie! I lepiej się z tym pogódź! Skoro nie chcesz mojej pomocy to siedź i cierp tu, a ja będę na to patrzeć! Tylko wrzeszczysz na mnie i straszysz mnie, jak każdy facet,który jest silniejszy i wie że wygra z bezbronną kobietą! Krzycz, możesz mnie nawet bić, takie rzeczy nie robią na mnie już wrażenia!

Spojrzał w jej kierunku z dziwnym, trudnym do określenia wyrazem twarzy.
- Bo ty wiesz, co to potwór... - mruknął. - Tutaj nie ma znaczenia, czy wymordowałaś pięćset osób, czy tysiąc, jesteś alfarem i należy ci się... szacunek. Cokolwiek to jest - spojrzał przed siebie, czując jak natłok myśli nie pozwala mu racjonalnie myśleć. - Nie będę cię bił. Nie chce tego... Nie chcę cię krzywdzić. Nie chcę... - powtarzał, wpatrując się w buchające płomienie.

- A ja nie chcę cie tu zostawiać i przestań zachowywać się jak świr! - odparła. - Nie tylko ty w życiu masz pod górę! I tak wiem co to potwór, noszę go w sobie! Też zamordowałam i to nie jedną niewinną istotę! Myślisz, że tylko ty masz kły?! I tylko ty masz pod górę?! Że tylko ty nie wiesz co to szacunek?! Przestań się nad sobą użalać, wypij moja krew i podnieś głowę do góry, życie toczy się dalej! A ja nie chcę szacunku! Nie jestem Alfarem!

Im głośniej i więcej krzyczała, tym bardziej się denerwował. Nie mógł słuchać tych krzyków, a kazania jakie dawała, sprawiały, że czuł się jak malutki chłopiec, siedzący w piwnicy i słuchający wrzasków wiedźmy, która go tam trzymała. Nie rozumiała go, i ta elfka również go nie rozumiała.
- Zamknij się do kurwy nędzy!! - ryknął, czując jak oczy nabiegają mu krwią. - Zamknij się Morgana!! Nie będziesz mnie pouczać, suko! Zabiję cię, kiedy stąd ucieknę, przysięgami ci to!! - podkulił kolana i schował głowę w rękach, czując jak wszystkie wspomnienia stoją tuż przed nim i biją go wprost po twarzy. Jego trzęsące się dłonie, zaczęły osłaniać głowę, jakby ktoś zaraz miał mu wlać za to, co przed chwilą wykrzyczał.

Alice westchnęła cicho widząc co się z nim dzieje. Niepewnie po  prostu przysunęła się do niego i wtuliła w ramiona, delikatnie wsuwając palce w jego włosy.
- Sama mam ochotę ją zabić - szepnęła, ponownie nadgryzając swój nadgarstek i podsuwając mu go pod nos. Miała nadzieję, że jej krew chociaż trochę rozjaśni mu umysł. Był zestresowany i bardzo spięty, nie dziwiła się. Pomału zaczęła kołysać się wraz z Ferranem na boki. Po prostu chciała przy nim tylko być, mając nadzieję, że to wystarczy by się uspokoić. - Napij się uparciuchu.

Podciągnął nosem i spojrzał w kierunku elfki, która siedziała obok niego, obejmując go ręką. Dopiero wtedy zrozumiał, że przez chwilę był zupełnie daleko, w przeszłości, która już dawno minęła.
Jej drobne palce, delikatnie mierzwiły jego włosy, co wprawiało go w stan uspokojenia. Gdy podsunęła mu nadgarstek przed usta, wahał się przez dłuższą chwilę. Napił się jednak i w kolejnej sekundzie odsunął od elfki. Nie rozumiał tego, co się z nim działo, nie rozumiał uczuć, które się w nim budziły i nie rozumiał dlaczego chciała mu pomóc.
- Chciałem cię zgwałcić, a ty dajesz mi krew... Dlaczego? - zapytał cicho, obcierając usta przedramieniem.

Alice uśmiechnęła się ciepło, obserwując jak powoli jej nadgarstek się goi.
- Bo nikt nie zasługuje na takie traktowanie. Bo jesteś istotą żywą która ma serce i uczucia? Bo mnie również spotkało w życiu upokorzenie i nie wiem co to szacunek? Powodów jest dużo Ferranie - odparła cicho wzdychając. - Nie wiem kto cię aż tak skrzywdził, ale ta osoba powinna dostać karę. Morgana tak? - spytała, zerkając na chwilę w jego oczy. - Dlaczego się ode mnie odsuwasz? Działam aż tak odstręczająco na ciebie? Przed chwilą chciałeś mnie zgwałcić, a teraz się odsuwasz jak od najgorszej zarazy... nie jestem trędowata.

Kiedy powtórzyła imię wiedźmy, po plecach przeszły go ciarki.
- Robisz mi coś, czego ja nie znam. Nikt nigdy nie traktował mnie w taki sposób.. - przełknął ślinę, gdyż zaschło mu w gardle i wbił wzrok w podłogę, zamyślając się na chwilę. - Czy ten ktoś, kto robił ci te wszystkie złe rzeczy... nie żyje?

- Żyje i nadal mnie ściga - odparła, wyciągając wygodnie nogi. - Byłam jego pupilem w zoo, głównym dochodowym środkiem, dzięki któremu mógł, może... żyć na poziomie - odparła, cicho wzdychając. - A Morgana? Żyje? I nie robię ci nic co jest dziwne. Nawet zwierzęta okazują sobie troskę i czułość. Może najwyższa pora poznać to coś? Kim wy w ogóle jesteście? I co to za miejsce?

Wciąż patrzył przed siebie, nie wiedząc jak ma zareagować na jej słowa.
- Jesteś na Wyspie Kości, a ja jestem Ymirem. Najmłodszym synem zesłańca rządzącego tą wyspą, umieszczoną w samym środku trójkąta bermudzkiego... - mówił, czując ogarniający go niepokój. - Dotknęłaś mnie i nie wiem co się ze mną dzieje. Czuje się nie tak jak zawsze - mówił, omijając temat wiedźmy. - Co to jest troska i czułość? Jak to się okazuje? - pytał, jednak nie spoglądając na elfkę.

- Gdybyś się nie odsunął wiedziałbyś jak się to okazuje - odparła z uśmiechem, wyciągając ramię w jego stronę. - Kiedy dałam ci swoją krew, to była troska... martwiłam się o ciebie i nie chciałam byś cierpiał. Kiedy głaskałam cię po włosach to chyba była czułość... tak mi się przynajmniej wydaje... No chodź tu do mnie, nie ugryzę cię. Chcesz tak siedzieć sam w tej piwnicy? Poza tym tego nie trzeba się uczyć... to przychodzi samo i sam to pojmiesz, kiedy przyjdzie czas. To cholernie przyjemne uczucie, które sprawia, że chce się żyć, a świat nabiera intensywnych kolorów. Widzisz wszystko inaczej i serce szybciej bije. Nie ma wtedy problemów, troski znikają i negatywne uczucia również, ale do tego potrzebnych jest dwojga. Tak jak do Tanga mój drogi.

Patrzył na nią przez chwilę, zastanawiając się, co powinien zrobić. Ciągła burza w głowie nie ułatwiała niczego, a on sam cholernie chciał, żeby to wszystko w końcu się skończyło. Niepewnie przysunął się w kierunku Alice, pozwalając na to by go dotknęła. Podobało mu się, mimo że nadal nie wiedział jak ma to nazwać.
- Ten kto cię skrzywdził powinien za to zapłacić. Ja też zrobiłem ci krzywdę... powinnaś mnie ukarać. Uderzyłem cię kilka razy. Krzywda z krzywdę... cios za cios... ukarz mnie Alice, należy mi się... - spojrzał na nią niepewnie, po czym odwrócił głowę.

Alice zaśmiała się na jego słowa, otulając go ramieniem i wsuwając palce w jego włosy.
- Oko za oko nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem problemów - odparła. Przez chwilę się wahała jednak po kilku sekundach delikatnie pocałowała go w skroń. - A co powiesz na taki rodzaj kary? - spytała, gładząc go na powrót po włosach. Po części nie rozumiała samej siebie, ale polubiła Ferrana. W środku wierzyła,  że nie jest zły lecz zagubiony. skrzywdzony jak ona. - Ja tylko nie chcę go więcej oglądać, nie chcę by mnie dotykał, by namnie patrzył. Chcę być jak najdalej od niego, a na to, że trójkąt bermudzki istnieje naprawdę raczej nie wpadnie. Do najinteligentniejszych osobników się nie zaliczał. Jest głupi jak but. I jest takim samym potworem jak ja - dodała ze smutkiem w tonie. - To przez niego jestem krwiopijcą, potworem który żeby żyć musi zabijać.

Kiedy pocałowała go w czoło, poczuł jak coś ciepłego rozlewa się po jego całym ciele. Dotyk jej dłoni, wciąż koił rozkołatane nerwy.
- Potwory nie okazują tego co ty - odpowiedział od razu. - A tutaj na wyspie, nie musisz już nikogo zabijać, żeby żyć. I dlaczego to robisz...? - zapytał, dotykając swego czoła. Czuł jej ciepłe wargi na skórze, co potęgowało rosnący chaos w jego głowie. Wstał gwałtownie i czując, że jest z nim całkiem dobrze, odsunął się ponownie od pachnącego ciała elfki. Jego oczy znów podbiegły krwią, a podświadomość szeptała mu, by skorzystał z okazji, biorąc sobie Alice siłą. Jednak tym razem on tego nie chciał, więc zaczął się cofać, tak samo jak przed kilkoma chwilami robiła to elfka. Cofał się, aż strącił z szafki kilka butelek z jakimiś eliksirami i ponownie osunął się tuż obok, chowając głowę w dłoniach. - Co sie ze mną dzieje..? - zapytał sam siebie, tocząc w głowie walkę ze swoimi zapędami.

Alice ze spokojem wpatrywała się w to co robi. Czuła się odpowiedzialna za chaos w jego głowie, nie mniej jednak nie chciała na siłę go uszczęśliwiać.
- Pocałowałam cię w skroń - odparła. - Nigdy wcześniej nikt ci tak nie zrobił? - spytała. - To nie zbrodnia, ani nic złego, to normalny odruch. I jak widzisz potwory robią tak, ja tak zrobiłam - dodała, przyglądając się jego posturze. - Czemu znów uciekasz? Ja cię nie zgwałcę Ferranie.

- Nigdy nikt nie okazywał mi pozytywnych uczuć. Nie znam ich... - spojrzał w kierunku elfki. Nie wiem co to pocałunek w czoło, przytulenie, czy nawet objęcie, nie wiem czym jest dobro, nie znam tego Alice... - przejechał dłońmi po twarzy i spuścił wzrok. - Uciekam, bo nie chcę cię skrzywdzić. A coś w głowie każe mi to zrobić... - ponownie spojrzał w ogień, z cichym westchnieniem.

- Więc nie krzywdź i chodź do mnie, albo po prostu wyjdźmy z tej piwnicy, bo chyba nam obojgu kojarzy się ze złą przeszłością i budzi niepotrzebne złe wspomnienia. Dlaczego tu siedzimy? Co to za miejsce jest w ogóle? - spytała rozglądając się po ciemnym pomieszczeniu. - Każdy zna dobre uczucia, tylko te złe po prostu dłużej się pamięta i przysłaniają całe dobro, jakie jest w okół. Gdybyś się skupił, na pewno przypomniałbyś sobie wiele miłych rzeczy, rozmowy, gesty, i inne rzeczy, które lubisz robić i na pewno robisz Ferranie. Nie da się ciągle żyć w mroku, zawsze spotyka nas coś dobrego tylko nie zawsze to dostrzegamy, zwłaszcza kiedy w grę wchodzą emocje, gniew i nienawiść a także rozpamiętywanie przeszłości i rzeczy złych.

- Nie znasz mnie Alice... - powiedział cicho. - Całe swoje życie przesiedziałem zamknięty w piwnicy. Jestem na wolności od kilku miesięcy. Nikt się tu ze mną nie pieści, nikt nie próbuje wzbudzić we mnie pozytywnych uczuć. A ty... sprawiłaś, że w głowie mam istny mętlik... - spojrzał w jej kierunku i wstał z podłogi. Przez chwilę przyglądał jej się w zupełnym milczeniu. Dopiero teraz zauważył jak piękna jest dziewczyna, której chciał zrobić krzywdę. Nie patrzył na jej ciało, lecz na twarz, a piękno dojrzał w głębi jej piwnych tęczówek. - Chciałbym... chciałbym byś mi pomogła... - odezwał się nieśmiało, po czym spuścił głowę. Jego wzrok powędrował w tylko jemu znane miejsce.